ยอมรับ และขอบอกตามตรงว่า
ก่อนนอน แทบจะเกือบทุกคืน จะต้องหมอนเปียก เพราะร้องไห้จนหลับ
ก็เป็นคนคิดมาก แต่ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากบอกใคร
เพราะคิดเสมอ และตลอดเวลาว่า
"ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเราหรอก ถึงคนฟังจะบอกว่าเข้าใจ แต่แท้จริงมันไม่มี ไม่เคยมี"
อาการต่างๆ มาหนักเอาช่วงน้ำท่วม
แต่ไม่ใช่เพราะที่บ้านน้ำท่วม แล้วได้เงินแค่ห้าพันหรืออะไรนะ (มันจะพอได้ไงฟะ) = =''
ช่วงนั้น ห่างกับแฟน (เก่า) มาก แต่ก็ไม่เคยว่า หรือบ่นอะไร
เพราะว่า ไว้ใจ เชื่อใจ มาตลอด...
จนเมื่อวันที่ 14 พฤศจิกายน 2554 เช้าวันนั้น
ตั้งใจอย่างมาก ที่จะต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ "เราห่างกันเกินไปแล้วนะ"
เมื่อได้คุยกับแฟน (เก่า) จึงได้รู้อะไรบางอย่าง..
กับไอ้บางอย่างที่ว่า เราจึงเลิกกัน จบกันแค่นั้น The end.
ณ ตอนนั้น น้ำตาไม่มีสักหยด มีแต่ความว่างเปล่าในสมอง
ไม่รู้จะพูด หรือจะคิดอะไรทั้งนั้น ไม่หลงเหลือสติ ไม่เหลืออะไรสักอย่าง
ล้มตัวลงนอน แล้วไม่คิด หรือ พูดอะไร อยู่แต่ในห้อง 2 วัน 2 คืน
ไม่กิน ไม่หลับ ไม่อาบน้ำ ไม่เข้าห้องน้ำ ไม่ร้องไห้ แค่หายใจ และกระพริบตา
...
