พบจิตแพทย์ครั้งที่สี่

ครั้งนี้ เป็นครั้งสุดท้ายของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้
ที่ว่าเป็นครั้งสุดท้ายก็เพราะว่า
เมไม่ได้ดีขึ้นเลย ไม่ใช่ว่าคุณหมอไม่ดี
คือหมายถึง ทั้งความคิด การตัดสินใจหลายๆ อย่างของเม
ยังยืนกระต่ายขาเดียวของตัวเองอยู่ตลอด
เมรู้สึกได้ว่า คุณหมอพยายามช่วย แต่เมไม่เปิดใจ และไม่อยากรับการรักษา
เมไม่ได้โทษคุณหมอหรอก ในตอนนั้น เหมือนกับ อยากเดินจากมาเองมากกว่า

มีความคิดแย่ๆ หลายครั้ง ว่าจะกินยาที่คุณหมอจ่ายมาให้หมด ทีเดียว
อึ้ม..คิดไปได้เนอะ
แต่ก็ยังทำไม่ลงหรอก เพราะยังนึกถึงแม่ตลอดเวลา
ถึงจะมีหลายครั้งที่คิดว่า แม่ไม่รักเรา หรือรักเราน้อยกว่าพี่สาว
มันจะจริงหรือไม่จริง ใครก้ให้คำตอบไม่ได้
แค่รู้ว่า เรารักแม่ ไม่อยากให้แม่เสียใจ ก็พอแล้ว
เมอยากให้ทุกคนคิดแบบนี้นะ 

ครั้งที่สี่นี้ เมก้บอกคุณหมอไปเลยว่า จะไม่มาอีกแล้ว
คุณหมอก็ถามนะ ว่าทำไมล่ะ ไม่ชอบ หรือว่ายังไง ช่วยอธิบายได้ไหม
เมก็บอกไปว่า เมเหนื่อย ยังไม่อยากคุยกับใคร
ยังไม่ใช่ตอนนี้่...แค่นั้น เมพูดแค่นั้น แล้วก็ยกมือไหว้คุณหมอ
แล้วเดินออกมาเลย

คุณหมอก็เหมือนจะตกใจนะ แล้วก็เดินตามออกมาหน้าห้อง
แล้วบอกว่า ถ้ารู้สึกอยากคุย ให้โทรมาหาได้เลยนะ
อย่าคิดว่าอยู่คนเดียว เพื่อนร่วมโลกเรามีเยอะแยะ เพียงแค่เปิดตามอง

เมก็ยกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้ง แล้วก็เดินร้องไห้กลับบ้าน
ความรู้สึกแบบ down เนี่ย อยู่มานาน นานจนไม่คิดว่าจะขึ้นได้เลย
จนกระทั่ง...