เมื่อเริ่มมีความคิดว่า "อยากตาย" เข้ามาในหัวสมอง
ก็นั่งนอยด์ไปทั้งวัน "นี่เราอยากตายจริงๆ เหรอ"
"ความตายจะทำให้เราพ้นทุกข์ได้จริงๆ เหรอ"
"ถ้าตายไปแล้ว คนแรกที่จะเสียใจที่สุดก็คือ หม่ามี๊ นะ"
^
^
^
คิดไปต่างๆ นาๆ ร้อยแปดอย่าง เกี่ยวกับเรื่อง การฆ่าตัวตาย
เริ่มค้นหาจากอินเตอร์เน็ต สุดท้าย ไปจบลงที่ร้านหนังสือ (เหมือนเดิม)
ไปเจอหนังสือเล่มหนึ่ง เขียนไว้เกี่ยวกับ "บาปจากการฆ่าตัวตาย"
เปิดอ่าน.........ขนลุกตลอดการอ่าน
หนังสือเขียนไว้ว่า "บาปจากการฆ่าตัวตาย เป็นบาปร้ายแรง บาปทั้งต่อตัวเอง และบุพการี การฆ่าตัวตาย ถือว่าเป็นพรากจิตวิญญาณ ให้ออกจากร่างโดยที่ยังไม่ถึงฆาต จริงอยู่ ที่เราเป็นเจ้าของชีวิตตัวเอง แต่บาปต่อบุพการีอย่างไร? บาปต่อบุพการีก็คือ แม่ อุ้มท้องเรามา ประคบประหงมเรามา 9 เดือนเต็ม แล้วกว่าจะเลี้ยงเราโตขึ้นมา เสียทั้งหยาดเหงื่อแรงกาย ทั้งเงินทอง เพราะฉะนั้น เราไม่ได้เป็นเจ้าของร่างกายแต่เพียงผู้เดียว บุพการี ยังเป็นเจ้าของร่างกายของเราด้วย ถ้าไม่ได้ท่าน เราก็จะไม่สามารถมีร่างกายได้มาถึงทุกวันนี้"
ยังมีต่ออีกว่า "คนที่ฆ่าตัวตาย จิตวิญญาณจะยังคงอยู่ และต้องทำการฆ่าจิตวิญญาณตัวเองซ้ำๆ จนกว่าจะถึงอายุขัยที่แท้จริง แล้วจึงจะไปชดใช้กรรมต่อไป"
อึ้ม อ่านไปแล้วก็เริ่มกลัว แล้วก็คิด จะทำยังไงดี เราไม่อยากทำบาปต่อพ่อแม่
ไม่อยากต้องมาฆ่าตัวตายซ้ำๆ ถึง 500 ครั้งหรอกนะ
ทำยังไงดี?........ก็ Google อีก หาคำตอบ เปิดนู้นอ่านนี่
แล้วก็ได้คำตอบว่า เราควรไปพบจิตแพทย์ !
