หลังจากพบคุณหมอครั้งสุดท้าย เมก็เก็บตัว
ไม่พูดคุยกับใคร ไม่ออกไปไหน ไม่ทำอะไรเลย
เพราะคิดแย่ๆ ตลอดว่ามันไม่มีอะไรดีขึ้น
คอมพิวเตอร์ก็แทบไม่ได้แตะ โทรศัพท์ที่เคยเป็นอวัยวะที่ 33 ก็วางทิ้งเอาไว้
คิดว่าไม่อยากจะอยู่อีกต่อไปแล้ว หลายต่อหลายครั้ง
ทุกครั้งก้ร้องไห้ สมเพชตัวเองตลอด ว่าทำไมถึงได้คิดแบบนี้
เราอยากตายจริงๆ หรอ อยากจะตายจริงๆ หรือเปล่า?
พอร้องไห้จนเหนื่อยพอแล้ว เมก็ลุกขึ้นมาเปิดคอม
อาจดูตลกนะ อยากตาย แต่ดันมาเปิดคอม -.-'
แต่การเปิดคอมครั้งนี้ ทำให้เมมีกำลังใจที่จะต่อสู้ต่อไป
เมเปิดคอมขึ้นมา แล้ว search คำว่า อยากตาย
ก็มีขึ้นมาหลายลิงค์เลย ส่วนใหญ่ จะถามว่า ทำอย่างไรดี?
เมก็เปิดอ่านไปเรื่อยๆ ลิงค์นี้ เชื่อมไปยังลิงค์นู้น
ลิงค์นู้น ต่อเนื่องไปเรื่อยๆ
จนกระทั่ง... ไปเจอบอร์ดเกี่ยวกับคนเป็นโรคซึมเศร้า
แล้วมีคนเอาบล็อก บล็อกนึงโพสไว้ ว่าให้ไปอ่านดู เผื่อจะมีกำลังใจขึ้นบ้าง
เมจึงคลิกเข้าไป http://depme.blogspot.com/
เมอ่านตั้งแต่ต้น พออ่านไปแล้ว มีคนที่เค้าเป็นคล้ายๆ เราเลย
แต่เค้ายังสู้ ยังอยากจะรักษาตัวเอง
แต่เรานี่อะไร ไปหาหมอก็แล้ว ทั้งที่คุณหมอก็พยายามช่วยก็แล้ว
เมจึงเปิดหาข้อมูลโรงพยาบาลอีกครั้ง
คราวนี้ ตัดสินใจไปหารัฐบาล และตัดสินใจอยู่สองแห่ง
ที่เป็นที่รักษาเกี่ยวกับจิตเวชโดยตรง
ระหว่าง โรงพยาบาลบ้านสมเด็จฯ กับ โรงพยาบาลศรีธัญญา
เมเลือกที่ที่สะดวกกับเมที่สุด ก็คือ โรงพยาบาลบ้านสมเด็จฯ
เมื่อดูข้อมูล การติดต่อต่างๆ การทำบัตรครั้งแรกแล้ว
อีกสองวัน เมก็ไปเพื่อที่จะพบแพทย์อีกครั้ง
และยังนึกขอบคุณจากใจอยู่เสมอ
ขอบคุณอะไรก็แล้วแต่ ที่ทำให้เมพบบล็อกของคุณนาง
และก็ขอบคุณจากใจ ที่คุณนางทำบล็อกขึ้นมา
ทำให้เมตัดสินใจรักษาตัวเอง
ขอบคุณจริงๆ ค่ะ
