งานไม่ทำ คนรักไม่มี ชีวิตไม่มีเส้นทางให้ก้าว

เวลาในแต่ละวัน ถูกปล่อยให้ไหลผ่านไป เหมือนมันไม่เคยมีค่า
ทั้งๆ ที่มันอาจจะมีค่าสำหรับใครสักคนอย่างมากมาย
นั่ง แค่นั่ง นั่งเฉยๆ ท้องก็ร้อง แต่ก็กินอะไรไม่ลง แค่น้ำ ยังกลืนยาก..


งานก็ไม่ทำ คนรักก็ไม่มี คิดแต่ว่า ชีวิตไม่มีเส้นทางให้ก้าวอีกต่อไป
ทุกอย่างนอยด์สุดๆ จนเริ่มรู้สึก และคิดว่า "คนเราเกิดมาเพื่ออะไรนะ"
เพื่อทำงาน? เพื่อมีความรัก? เพื่อมีเงิน? เพื่อใช้กรรม? เพื่อกำหนดทางเดินของตัวเอง?
เพื่อที่จะยิ่งใหญ่? เพื่อให้คนเคารพนับถือ? เพื่อ? เพื่อ? เพื่อ? เพื่อ?
เพื่อ........อะไร?


ออกจากบ้าน ออกไปทำอะไรสักอย่าง เผื่อจะได้ดีขึ้น !
สถานที่แรกที่นึกถึงคือ "วัด"
ไปทำบุญ ถวายสังฆทาน ปล่อยหอยขม (ที่เชื่อกันว่า จะเอาความขมขื่นออกจากชีวิต)
สวดมนต์ ขอพร ให้ขนมปังปลา ให้ผักบุ้งเต่า
ทุกๆ วัน ทำแบบนี้ ให้แต่ละวันผ่านไป
จนกระทั่ง เริ่มนั่งพูด นั่งพูดสิ่งที่มันอัดอั้นอยู่ในใจ กับใครน่ะเหรอ?
ไอเรามันก็คนเก็บความรู้สึกนึกคิด กลัวคนอื่นมองว่าเราอ่อนแอ
จนไม่เคยง้างปาก บอกความเจ็บช้ำในใจทั้งหลายให้ใครฟัง
ใช่ ผู้ฟังจึงไม่ใช่คน แต่เป็น...เต่า เต่าที่วัด


อย่าพึ่งคิดว่าเราบ้านะ (หรือบ้าหว่า?)
แต่เต่ามันมองหน้าเรานี่ เหมือนกับจะฟังเราจริงๆ มันก็แค่ไม่เคยพูดโต้ตอบกลับมาแค่นั้นเอง

เราก็เลยได้เต่าเป็นเพื่อนใหม่..