หลังจากได้สติขึ้นมาบ้าง เมก็เก็บเสื้อผ้า (ไม่ใช่หนีออกจากบ้านนะ)
แต่ไปอยู่กับพี่ชายสักพัก ในตอนนั้น เมแทบคิดอะไรไม่ได้
รู้อย่างเดียวว่า ร้องไห้เท่านั้น ที่ทำได้ขณะนี้
เมต้องการออกจากบ้าน เพราะยังไม่อยากให้แม่รับรู้
เพราะยิ่งถ้าแม่ได้รู้ เราก็จะยิ่งร้อง แล้วก็แน่นอนล่ะว่า แม่จะต้องสงสารเรา
ในฐานะที่ท่านเป็นแม่ ก็ย่อมรัก สงสาร และห่วงลูกมากเป็นธรรมดา
เราเลยตั้งใจว่า อยากจะรู้สึกดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ และค่อยบอกแม่ละกัน
"ไม่อยากให้แม่ต้องมาเห็นน้ำตาของลูก"
ตอนไปอยู่บ้านพี่ชาย เราก็แทบไม่ได้ทำอะไรเลย นอนร้องไห้อย่างเดียว
ไม่กินข้าว ไม่อาบน้ำ ไม่พูด หรือคุยกับใครทั้งนั้น
มีคำพูดประโยคหนึ่งที่พี่ชายพูดกับเราว่า
"ถึงเราจะเสียใจกับมันแค่ไหน เราก็ต้องอยู่กับมันให้ได้"
ประโยคนี้ทำให้เราหยุดร้องไห้ และนึกถึงแม่ คนที่รักเรามากที่สุดในชีวิตของเรา
ผ่านไปประมาณ 3-4 วัน เราก็กลับบ้าน
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังเชื่องช้า "กลางวันช่างยาวนาน กลางคืนช่างทรมาน"
จากเรื่องหนึ่ง พาลไปสู่อีกเรื่องหนึ่ง และอีกหลายๆ เรื่อง
แน่ล่ะ ความคิด ความหวัง ความฝัน สิ่งที่อยากทำ สิ่งที่คาดว่าจะทำ
"มันจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว"
Ms. Sensitive คนนี้ จะทนกับมันได้เหรอ ?
คำตอบคือ...
