เหตุเกิด...ตั้งแต่เมื่อไหร่..ไม่รู้ ???
รู้ตัวอีกที ก็เป็นอย่างที่เป็นอยู่สะแล้ว (แป่ว)
อาจจะเป็นเพราะภายนอก และการแสดงออกของตัวเราเองล่ะมั้ง
ว่า..เป็นคนไม่คิดเล็กคิดน้อย ไม่ใส่ใจ ยิ้มสู้ หัวเราะสู้
และพูดออกมาอยู่เสมอว่า "ช่าง(มัน)เถอะ"
แต่แทบจะทุกเรื่อง ที่ผ่านเข้ามาในสมองของแต่ละวัน
จะถูก "ก้อนสมอง" ของเรามาคิดซ้ำ อยู่เสมอ..
ทำไมน่ะเหรอ? อาจเป็นเพราะว่า เป็นคนขี้สงสัยมั้ง
ก็อย่างเช่น สงสัยว่า..
ทำไมคนนั้น ถึงทำแบบนั้น?
ทำไมคนนี้ ถึงพูดออกมาแบบนี้?
ทำไมเค้าไม่คิดก่อนทำนะ?
ทำไมเค้าไม่นึกถึงคนอื่นบ้าง?
ทำไม ทำไม ทำไม ? ? ?
ดูๆ แล้ว เหมือนคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านยังไงก็ไม่รู้อ่ะ >_<
แต่อันที่จริงก็คิดมาเสมอว่า เมื่อมีเหตุ ก็ต้องมีผล เมื่อมีผลออกมาแล้ว มันก็ต้องมีเหตุมาก่อนสิน่า !
มาเรียนรู้ตัวตนกันก่อนเลยนะ
เป็นลูกคนที่สอง มีพี่สาว 1 คน ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่
เหลือแม่แค่คนเดียว คุณพ่อเสียตั้งแต่ยังเล็ก (และคิดมาตลอดตั้งแต่จำความได้ว่า แม่รักพี่สาวมากกว่า พอเริ่มโต พี่สาวได้ดั่งใจแม่มากกว่า พี่สาวทำทุกอย่างเก่งกว่า ดีกว่าเราเสมอ)
เป็นคน...ขี้น้อยใจ ขี้แย ขี้เหงา ขี้เบื่อ ใส่ใจรายละเอียด ค่อนข้างทุ่มเท
เห็นอกเห็นใจคนอื่นเสมอ และที่สำคัญ คิดมากสุดๆ
แต่เวลาอยู่กับคนอื่น ก็จะไม่เคยพูดถึงปัญหาของตัวเองสักเท่าไหร่
(ก็ใครเค้าอยากจะฟังปัญหาของเรานักหนาล่ะ ทุกคนเค้าก้มีปัญหาของเค้าเองอยู่แล้ว) คิดแบบนี้
ฟังๆ (อ่าน) ดูแล้วเนี่ย นิสัยก็เหมือน "ผู้หญิง" ทั่วๆ ไปนั่นแหละ
แต่ทุกเรื่อง ทุกครั้งที่ทำให้เราเสียใจ เสียความรู้สึก เสียน้ำตา
ใช่...มันยังอยู่ อยู่ในสมอง อยู่ในใจ อยู่ในอกเรานี่ล่ะ
เพียงแค่ รอวันที่จะระเบิดออกมาเท่านั้นเอง
นี่ล่ะมั้ง สิ่งที่มันสะสม ค่อยๆ มากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ
จนกลายเป็นคนที่ "น้ำตาไหล" ได้ง่ายดายสะเหลือเกิน
