แล้วก็เหมือนเดิม ค้นคว้าหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตก่อนเลย
ว่าควรจะไปพบที่ไหน ต้องเตรียมตัวยังไง อะไรบ้าง
สุดท้าย ก็เลือกโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งใกล้บ้าน
ตอนแรก เมโทรศัพท์ไปถามที่โรงพยาบาลก่อน ว่ามีแผนกจิตเวชไหม
มีแพทย์เฉพาะทางหรือเปล่า ทางโรงพยาบาลก็บอกว่ามี สามารถเข้ามาพบได้เลย
จากนั้น ก็ไม่รอช้า ขับรถออกไปทันที
พอไปถึงโรงพยาบาล ก็ไม่รู้จะบอกที่เคาน์เตอร์ว่า เป็นอะไร มาหาแผนกไหน
เลยเดินไปนั่งทำใจอยู่สักพัก จากนั้นจึงเดินไปบอกว่า มาพบจิตแพทย์ค่ะ
บัตรอะไรก็ไม่ต้องทำ เพราะมีประวัติอยู่ที่โรงพยาบาลนี้อยู่แล้ว
จากนั้นก็มีคนมาเดินนำพาไปนั่งรอพบแพทย์ ตอนนั้นใจก็เต้นตุ๊บๆ แทบหลุดจากอก
ความรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ แต่มันจุกๆ อยู่ข้างในแบบบอกไม่ถูก
มือไม้ก็เย็น กุมมือตัวเองจนเล็บจิกแบบไม่รู้ตัว รู้อีกที ทำไมเจ็บหว่า ?
สักพัก พยาบาลก็เรียกให้ชั่งน้ำหนัก วัดความดัน แล้วก็สอบถามอะไรนิดหน่อย
คือ ตอนนั้น เห็นหน้าพยาบาลน้ำตาก็ร่วงแบบไม่มีสาเหตุ
พยาบาลก็ลุกขึ้นมากอดเราด้วยนะ แล้วก็บอกว่า ไม่เป็นไรค่ะ ปล่อยมันออกมา
เท่านั้นล่ะ ยิ่งร้องไห้โฮ เหมือนคนเก็บกดเลย
พอสักพัก พอรู้สึกดีขึ้น พยาบาลก็ให้เข้าไปพบคุณหมอ
คุณหมอหน้าตาใจดีมากๆ แล้วก็ชวนคุย ถามไปเรื่อย จิปาถะ
ตอนนั้นเอง เมก็ออกจะเงียบๆ นะ เหมือนไม่กล้าพูดอะไรสักเท่าไหร่
คุณหมอก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมยังบอกว่า อยากพูดอะไรก็พูดออกมาได้เลย
ถ้ายังไม่อยากพูด ก็ไม่ต้องพูด แล้วก็ถามว่า ตอนนี้อยากทำอะไร
เราเลยตอบไปว่า อยากกลับบ้านแล้ว
คุณหมอก็ยิ้มๆ แล้วก็บอกว่า โอเค ได้เลย งั้นไว้มาเจอกันใหม่นะ
แถมยังเดินมาส่งหน้าห้อง แล้วก็ให้พยาบาลออกใบนัดให้
ครั้งแรกก็ผ่านไปแบบงงๆ มึนๆ ขับรถกลับบ้านมาแบบงงๆ
ก็เลยเป็นการพบแพทย์ครั้งแรกแบบงงๆ
กลับมา ก็มาซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม แล้วก็คิดว่า ครั้งหน้า จะพยามคุยกับคุณหมอให้เยอะกว่านี้ จริงๆ แอบรู้สึกผิดในใจ เหมือนคุณหมออยากคุยกับเรา มากกว่าเราอยากคุยกับเค้าสะอีก ทั้งๆ ที่เราไปหาเค้าแท้ๆ
