เราจึงมักอยากพึ่งพาอะไรที่มันเหนือธรรมชาติ
นั่นแหละ ก็พึ่งเข้าใจคนที่เค้าชอบ "ดูดวง"
เมเป็นคนที่ไม่ค่อยดูดวงสักเท่าไหร่ คือ ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อ
แต่คิดว่า ชีวิตมันก็ควรเป็นไปตามครรลอง
คือ หมายถึง เชื่อเสมอว่า ความบังเอิญไม่มีในโลก
เมื่อเกิดสิ่งนี้ มันก็ต้องมีเหตุให้เกิด เมื่อสิ่งนั้นไม่เกิด ก็เพราะมันไม่มีเหตุให้เกิด (งงไหม?)
ทุกอย่างย่อมมีสมดุลของมัน
เพื่อนก็เลยพาไปดูดวง ดูกลับมา ยิ่งนอยด์เข้าไปอีก
จากจิตใจที่อยู่ชั้นใต้ดิน ดูดวงไปแล้ว จิตใจหาไม่เจอกันเลยทีเดียว
ก็เล่นบอกกับเราว่า "ดวงตกทั้งเรื่องงาน เรื่องความรัก" แหม่ !
ตอนนั้น จาก นอยด์ขั้นธรรมดา เพื่มเป็นขั้นกว่าโดยทันที
งานก็ไม่ได้ทำ คุยกับใครก็ไม่ได้คุย (ก็ใครๆ เค้าก็มีสิ่งที่เค้าต้องทำกันทุกคน ใครจะมาว่างนั่งฟังเราได้ตลอดล่ะ)
ออกไปนั่งข้างนอกดีกว่า...
นั่งมอง...มองผู้คนเดินไป เดินมา เดินสวนกัน คนนึงวิ่ง คนนึงเดินช้า
คนนึงนั่งสบายใจ คนนึงนั่งก้นแทบไม่ติดเก้าอี้
คนนึงทำงานตั้งแต่เช้ายันมืด คนนึงทำแค่ให้มันผ่านๆ ไป
บางคนใช้ชีวิตดิ้นรนอย่างหนัก เพื่อให้มีสิ่งที่อยากมี
บางคนใช้ชีวิตเรื่อยๆ ตามสิ่งที่มันเป็น มีแค่ไหน พอใจแค่นั้น หรืออาจไม่พอใจ แต่ขี้เกียจ
เมเลยได้ความคิดเข้ามาในหัวเพิ่มอีกว่า
คนเราจะดิ้นรนให้เหนื่อยกันทำไม เพราะ...
สุดท้ายแล้ว ทุกคนก็ต้องตายเหมือนกันอยู่ดี เอาอะไรไปก็ไม่ได้สักอย่าง
ตายช้า ตายเร็ว ก็ตายเหมือนกัน พอเมื่อตายไป ใช่ คนที่รักเราเค้าก็คงเสียใจ คงร้องไห้
แต่พอเวลาผ่านไป เดี๋ยวเค้าก็ทำใจได้เอง ก็ความตายมันเป็นเรื่องธรรมดานี่นา
ก็ใครๆ เค้าก็ตายกัน ไม่เห็นจะแปลก คนที่ไม่ตายสิแปลก
