ผู้คนรอบข้างที่นั่งรอพบคุณหมอเหมือนกัน บางคนต้องมีคนพามา
บางคน ก็สามารถพาตัวเองมาได้ อย่างเช่นเม เป็นต้น
บรรยากาศก็เป็นเก้าอี้แถวๆ ตั้งเป็นช่วงๆ ตามห้องตรวจ
และจะมีเจ้าหน้าที่นั่งหน้าห้อง คอยเรียกว่าใครจะเข้าเป็นคนต่อไป
หาครั้งแรก จะรอนานหน่อย เพราะเค้าจะให้คนไข้เก่าที่หมอนัดตรวจก่อน
ระหว่างเมนั่งรอ น้ำตาก็ไหล นั่งร้องไห้สะงั้น รู้สึกเศร้า
ว่าทำไมตัวเองถึงต้องมานั่งอยู่ในแผนกนี้นะ
ทำไมไม่เป็นคนที่สามารถรับอะไรต่อมิอะไร แล้วต่อสู้กับมันได้
แต่ใครว่าชีวิตมันง่ายล่ะ? จริงไหม?
พอใกล้ถึงคิวของเม เมก็ยิ่งตื่นเต้น ไม่รู้ว่าคุณหมอหน้าตาเป็นยังไง
จะดุหรือเปล่า จะพูดอะไรก่อน จะเริ่มอะไรก่อนดี คิดไปสารพัดสารเพ
พอเข้าไปในห้อง เมก็ยกมือไหว้คุณหมอ แล้วก็นั่งลง
น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด กลัวไปต่างๆ นาๆ
คุณหมอเลยบอกให้ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องรีบ
แล้วคุณหมอก็ถามคำถาม เราก็แค่ตอบตามที่เราเป็น หรือแวบแรกที่นึกได้
เมก็คุยกับคุณหมอไปเรื่อยๆ คุณหมอบอกว่า ยังไม่สามารถสรุปแน่ชัดได้ว่า
สาเหตุจริงๆ มาจากอะไร แต่คิดว่า น่าจะเกิดจากความห่างเหินทางด้านจิตใจของครอบครัว
คุณหมอเลยสั่งยาให้ ได้ยามาสองตัว เป็นยานอนหลับ (เพราะว่าเมนอนไม่หลับเลย)
อีกตัวเป็นยาควบคุมอารมณ์ (คุณหมอใช้คำนี้)
แล้วก็นัดในอีกสองอาทิตย์
