"หวังจนมากเกิน หวังจนมากไป สูญเสียเธอเหมือนจะขาดใจ" (ยืมมาจากเพลง เสียใจได้ยินไหม)
ก็คงจริงอย่างที่มีใครเค้าเคยบอก "อย่าหวังสูง ถ้าตกลงมาจะได้ไม่เจ็บ"
เมื่อนอยด์มาถึงขั้นสูงสุด เมก็เก็บตัว ไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งใด
จมอยู่กับความเจ็บช้ำต่างๆ คิดวนอยู่ในอ่าง แทบจะทุกเรื่องในอดีต ผุดขึ้นมาหมด
(ซึ่งไม่ใช่แค่เรื่องความรัก แต่ยังมีเรื่องเพื่อน เรื่องผู้คนที่เคยประสบพบเจอ และเรื่องครอบครัวซึ่งก็เป็นส่วนที่ค่อนข้างใหญ่ในเรื่องของความเครียด)
วันๆ ก็เศร้าโศกเสียใจ คิดแค่ว่าทำไมถึงต้องมีแต่เรื่องให้เสียใจ
เบื่อหน่ายกับทุกสิ่ง จากที่เป็นคนชอบทำอาหาร
มีความสุขกับการทำอาหารให้คนนั้น คนนี้ได้กิน ชอบกินและแสวงหาของอร่อยๆ
กลับกินแค่ไม่ให้รู้สึกปวดท้อง วันละ 2-3 คำก็เพียงพอ ใช่ "วันละ 2-3 คำ"
หมดหวังกับทุกอย่าง ท้อแท้กับสิ่งที่กำลังทำ และยังไม่ทันได้ทำ
คิด step เดิมๆ ซ้ำๆ วนไป วนมา ไม่มีทางออก
ซึ่ง หาทางออกไม่เจอ หรือไม่ได้หา ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
จนเริ่มมีความคิดว่า ไม่อยากอยู่ต่อไปอีกแล้ว อยากตาย..
