พอถึงเวลานัด ก็ไป ไปแบบ ไม่ได้คิดอะไร ไปเหมือนไปเพราะหน้าที่
ไปถึงก็ เบื่อๆ ซึมๆ เซ็งๆ พยาบาลก็มาชวนคุย
จริงๆ เหมือนกับ คล้ายๆ มาลองสอบถามอาการมากกว่า
ออกแนววิเคราะห์อาการ ประมาณนั้น แล้วก็จดยิกๆๆๆ
แล้วให้นั่งรอพบคุณหมอสักพัก
ครั้งที่สองที่พบกับคุณหมอ คุณหมอก็ชวนคุย แต่เมก็ยังเหมือนเดิม
เหมือนเบื่อๆ และคิดตลอดเวลาว่า เหนื่อยที่จะพูด บอกไปก็ไม่เข้าใจหรอก
มันยากมากรู้ไหม ถ้าจะให้อธิบายความรู้สึกต่างๆ ออกมา มันยากเหลือเกิน
แต่คุณหมอก็ยังชวนคุยตลอด ถามความคิดเห็นต่างๆ
ยกตัวอย่างนั่นนี่ แล้วก็ถามว่าเราคิดยังไง
เราก็ตอบบ้าง เงียบบ้าง เพราะช่วงนั้นมันเหมือน ไม่ไหวแล้ว
ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ร้องไห้แทบจะตลอดเวลา
แค่เห็นใบไม้ร่วงก็ร้องไห้สะแล้ว -.-'
สุดท้ายคุณหมอก็สั่งจ่ายยา ให้ยามา 2 ตัว
จากนั้น เราก็กลับบ้าน
รู้สึกดีขึ้นไหม ? ตอบได้เลยว่า ไม่เลย กลับรู้สึกแย่ลงเข้าไปอีก
เพราะว่า ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นได้ขนาดนี้ กลายเป็นคนที่ป่วยทางจิต
ถึงขนาดต้องกินยาเพื่อควบคุมอารมณ์ ท้อและเหนื่อยมาก
เหนื่อยจริงๆ...
